καλή μέρα, kalí méra
Of te wel GOEDEN MORGEN en dan op een verbazende maar blije toon uitgesproken door eenentwintig mannen. Het zou het meest gebruikte woord worden van het trainingskamp. Allereerst omdat we woensdagnacht om 4:30 uur al op Schiphol moesten verzamelen voor de vlucht naar Athene. Voor het inchecken nog even een groepsfoto met onze nieuwe Ham shirts. Op het vliegveld werd er nog even Grieks geleerd door het kijken van een filmpje van Bassie en Adriaan. Tijdens het filmpje kwam het woord “kalí méra” voor het eerst langs.
Na een uurtje of 3 vliegen kwamen we in een aangenaam warme temperatuur terecht. Buiten het vliegveld stond een blauwe Ham bus op ons te wachten om ons naar het zwembad te brengen want er was bad water voor ons geregeld. De chauffeur bleek het verkeerde adres door te hebben door gekregen, waardoor er wat van de trainingstijd werd afgesnoept. De heren vonden dit helemaal niet zo erg gezien we de komende dagen in de ochtend 2,5 uur zouden trainen en er in de avond een wedstrijd op het programma stond. Na een kleine omweg kwamen we dan toch bij het zwembad aan. Een prachtige locatie aan de kust in de buitenlucht en een zonnetje: wat wil een waterpoloër nog meer? Na de training een espresso, wat nog veel vaker zou gebeuren, en op naar het hotel op een steen worp afstand van het zwembad. Na het inchecken even relaxen op een hard bed en op tijd naar een restaurant voor het avond eten want de eerste oefenwedstrijd staat al gepland. Niet in het zwembad waar we getraind hebben, we moesten een stukje met de tram. De kaartjes machine werkte niet mee en je kon alleen met munt geld betalen, wat het kopen van een kaartje knap lastig maakte. Op de heenreis hebben we noodgedwongen zwart gereden. Zo komt het land nooit uit de crisis. Het zwembad was groot met aan twee kanten een gigantische tribune. Uiteindelijk werd dit onze slechtste wedstrijd tegen een hele goede tegenstander, de nr 5 van de Griekse competitie, geen katte pis dus. Op alle vlakken werden we afgetroefd als je even niet de goede uitgangshouding had was je de bal kwijt. Waar het polo in Nederland vaak heel fysiek is en je daarmee veel kan compenseren wat betreft techniek is het hier omgekeerd. Techniek is de basis en daarnaast zijn ze ook nog beresterk en snel. Dit maakt dat wanneer ze als team een tactiek uitvoeren, ze niet te stoppen zijn. Voor ons een hard maar duidelijk leermoment. Moe van de reis, training en de eerste wedstrijd ging iedereen al snel naar bed.
Het ritme van vroeg opstaan, ontbijten, trainen, lunchen, slapen, avondeten en spelen zou zich de hier op volgende dagen herhalen. Tussen door zal menig selectie speler de woorden “kalí méra” nog menig maal uitspreken. Ons verblijf in Glyfada werd namelijk menig maal verblijd met een dames waterpolo team dat na ons trainde of gewoon een mooie dame die langs liep. Misschien kwam het door de Griekse zon, misschien door het harde trainen of misschien gewoon omdat 21 mannen bij elkaar iets te veel testosteron hebben. Maar het leek wel als of er een pot mooie vrouwen was open getrokken en ze allemaal in Glyfad waren.
Maar terug waar het om gaat, dag twee betekende ook een tweede wedstrijd. Ditmaal tegen het plaatselijke onder de 20 team. Iets minder druk dan de eerste wedstrijd. Maar zoals met alles is een tactiek uitvoeren in de training veel makkelijker dan in een wedstrijd. De nadruk tijdens de wedstrijd lag dan ook op het houden aan de tactische afspraken. Dit ging ons deze tweede wedstrijd een stuk beter af. Hoewel we slordig waren in het afronden van onze kansen wonnen we de wedstrijd wel.
Dag drie bestond uit het zelfde riedeltje. Tijdens de lunch werden wij door Marcel weer even terug naar de realiteit gehaald. Tom die deze vrijdag een belangrijk examen zou moeten maken, had geprobeerd met zijn opleiding te regelen dat hij dit in Griekenland mocht doen. Twee maanden voor vertrek was hij begonnen met de voorbereidingen hiervoor maar op de dag van vertrek had Tom nog geen definitief antwoord ontvangen van z’n opleiding. Uiteindelijk in Griekenland heeft Tom bericht gekregen dat hij geen toestemming kreeg. Wat hebben we in Nederland toch een prachtig TOP SPORT klimaat. Naast dit vervelende nieuws, was het die vrijdag de dag van de uitvaart van Olivier de broer van Martijn onze oude coach en teamgenoot van Marcel. Na een emotioneel woordje van Marcel en een moment van berusting, gingen we de dag weer verder en konden wij ons weer wanen in de wereld van de sport. Trainen, eten en slapen het enige waar je aan hoeft te denken. Zullen we jonge waterpoloërs in Nederland dit ooit gunnen. ‘S avonds wedstrijd nummer drie, het zwembad ligt een stukje in de bergen dus hiervoor moesten we met de taxi. Daar aangekomen kregen we een prachtig uitzicht over Athene met fantastische rode zonsondergang. Het beloofde een wedstrijd te worden tegen een gelijkwaardig team, waarbij een broer van Evangelos Doudesis speelt die nu coach van Polar Bear dames 1 is. Wederom stond het spelen als team centraal, hou je aan de gemaakte afspraken. Dit resulteerde wederom in een overwinning!
Dag vier ‘s ochtends meteen onze vierde wedstrijd, het lichaam begon ondertussen goed pijn te doen van al het trainen en spelen. De planning ging iets anders dan verwacht, aangezien we eerst nog ging trainen voordat we moesten spelen. Maar daardoor waren we in de avond vrij! Met in het achterhoofd dat dit de laatste training en wedstrijd was probeerde iedereen zich over de vermoeidheid heen te zetten. De wedstrijd kent een goede start waarin we gelijk opgaan. De tweede periode werd gekenmerkt door een gigantische dip. De tegenstander speelt een goede pressing en hier kwamen we niet onderuit. Gelukkig herpakten we ons de derde en vierde periode. We speelden verder een gelijkwaardige wedstrijd met zo nu en dan mooie goals vanuit goed uitgevoerde afspraken. De stand werd niet bijgehouden maar ik denk dat we de laatste wedstrijd niet gewonnen hebben, door de dip in de tweede periode. De rest van de dag werd er ontspannen, want iedereen was moe van 4 dagen trainen. Die avond krijgen we tijdens het diner een klassiek Grieks gerecht voorgeschoteld “moussaka”. Zonder te overdrijven kan gezegd worden dat de borden goed gevuld waren. Onder het genot van een biertje bleek zes man uiteindelijk instaat om de 1,5kg wegende moussaka baas te maken. Deze zes man zou de komende 2 uur niet veel anders kunnen dan op de bank hangen en een slokje bier nemen. Na het eten met het hele team een club in komen bleek een uitdaging, maar via Griekse kennissen van Luca werd er uiteindelijk een tafel bemachtig in club Opus. Bij een tafel kan geen bier besteld worden dus de gehele pot moest er aan geloven om een grote fles Vodka te kunnen betalen. Het werd een mooie avond waarna gelukkig iedereen heelhuids thuiskwam met al z’n spullen op zak.
Dag vijf de dag van het vertrek, maar pas om 21:00 uur dus genoeg tijd om nog te genieten van de Griekse zon aan het strand of om iets van de Griekse geschiedenis op te snuiven bij de Akropolis. Rond 12 uur in de nacht zijn we allemaal weer veilig geland op Schiphol. Snel naar huis want voor menigeen stond de wekker al vroeg afgesteld voor de werk of studie.
Het was een mooie TOP sport week. In Nederland is dit praktisch onmogelijk om na te bootsen. Alleen al het regelen van alle uren badwater zal niet gaan. Daarom wil ik namens de selectie via deze weg de sponsoren en de gemeente Zaanstad bedanken voor de financiële bijdragen voor deze week. Maar vooral eigenlijk mijn teamgenoten die toch zelf het grootste deel van deze reis hebben betaald. Net zoals zij elk jaar weer contributie betalen en naast trainen, trainingen geven, jureren, scheidsrechter zijn, in het bestuur van de club zitten of andere vrijwillige taken uitvoeren. Dit doen zij allemaal naast hun studie of baan, chapeau! Ik ben trots onderdeel te zijn van deze groep mannen.
Sjoerd Beets
